سندرم کشوی دوم!

حتما تا به حال برایتان پیش آمده که وقتی دنبال وسیله خاصی می گردید و همه خانه را زیرو رو می کنید به کشوها یا قفسه ها که می رسید ناخودآگاه دورترین کشو یا قفسه را نسبت به موقعیتتان در پی شی گمشده باز می کنید در حالی که ممکن است این شی در کشوی اول یا قفسه اول درست در مقابل دست شما باشد! چه بسا که ما در زندگی نیز دچار چنین معضلی هستیم. معضلی که به مرور برایمان تبدیل به امری عادی و ناخودآگاه شده است. یعنی اگر موفقیت و حال خوب و آرامش را به مثابه همین شی گمشده در نظر بگیریم، همواره سخت ترین و دورترین مسیر را برای رسیدن به آن متصور خواهیم شد و این درحالی است که در بسیاری موارد این موفقیت ممکن است درست در نزدیکی ما و دقیقا در همانجایی که ایستاده ایم در انتظار ما باشد.

زندگی در شهری که در آن زاده شدیم و کار در موقعیت شغلی که هم اکنون در آن هستیم شاید ابزار موفقیت بسیاری دیگر از کسانی است که در پی آن هستند و ما به راحتی از آن غافل شده و موفقیت خود را در دوردست هایی می بینیم که در ذهن خودمان نیز هرگز به آن نخواهیم رسید و جز رویایی شیرین اما دست نیافتنی برای ما کارایی دیگری ندارد. وقتی از موقعیت محل زندگی خود و کاری که به آن مشغول هستیم و به معنای کاملتر از لحظه ای که در آن قرار داریم لذت نبریم، زمان را به راحتی از دست داده ایم در حالی که در زمان از دست رفته به جای لذت بردن از کار با آزار خود و چه بسا دیگرانی که بخشی از آسایش آنها در گرو کار ماست، در پی کاری در حد رویای دوردست هستیم.

مردمان بسیاری از کشورهایی که ما حسرت زیبایی وطن و پیشرفت اقتصادی شان را می خوریم در زمانی نه چندان دورکه از کشورشان ویرانه ای بیش نمانده بود به جای دنبال کردن رویای خود در دورترین نقاط دنیا، با پشتکار و اعتقادی که به هدفشان داشتند، در نهایت درست در موقعیتی که در آن قرار داشتند به رویای خود دست یافتند. رویایی محقق شده که ثمره آن را برای نسل های بعد از خود نیز باقی گذاشتند. می توان گفت بخشی از آرامش روحی و سلامت یک اجتماع از تلقی مردم یک جامعه از موفقیت نشات می گیرد. تا هنگامی که در موقعیت کاری خود در پی کاری بهتر هستیم که آن هم با ملاک هایی که بعضا از حس تن پروری و سود جویی ماست، نه تنها به وظیفه ای که به ما نهاده شده به خوبی عمل نمی کنیم بلکه در مجموع فعالیت ما به ضرر جامعه شده و در نهایت باعث اثرات منفی اقتصادی و اجتماعی در محیطی است که در آن زندگی می کنیم.

وجدان کاری و حس میهن دوستی دو عاملی است که تنها با شعار پیش نمی رود. بعضا در جامعه شاهد هستیم که درست همان کسانی که بیشترین شکایت را از وضع موجود دارند و بیشترین انتقادها را از دیگران می کنند خود در انجام وظیفه ای که به آنها محول شده کوتاهی کرده و به نوعی به انداختن کم کاری های خود به گردن جامعه ای که در آن هستند خو کرده اند.
یافتن ایراد کار در کشوی اول یعنی درست در وجود خود ما، مهمترین عامل روان شدن گامهای بعدی به سوی موفقیتی است که در پی آن هستیم. هرگاه به این نتیجه رسیدیم که کیلد حل ایراد و اشکال شرایط کاری و یا جامعه ای که در آن هستیم ابتدا تغییر در عملکرد ماست، آنگاه می توان به رسیدن به شرایط بهتر و آرمانی مورد نظرمان امیدوارتر باشیم.

سوده نیک زارع